ابزار رایگان وبلاگ

مقدمه

در اواسط دهه 70 میلادی با ارائه جنگنده های F-15 و F-16 توسط ایالات متحده درست در اوج جنگ سرد خلبانان بلوک شرق عملا برتری هوایی خود را نسبت به غرب از دست دادند تا اینکه در دهه 80 میلادی با معرفی دو جنگنده جدید و بسیار توانای شوروی یعنی Su-27 و Mig-29 دوباره موازنه قدرت در آسمان ها ایجاد شد. جنگنده های Su-27 و Mig-29 حتی در مواردی توانستند بسیار بهتر از رقبای غربی خود عمل کنند.

با طراحی و ساخت این دو جنگنده و مهمات و تسلیحات آنها یک جهش تکنولوژی بسیار بزرگ در صنعت هوانوردی اتحاد جماهیر شوروی رخ داد و فصل جدیدی در ساخت جنگنده های کارا و مدرن در این کشور آغاز شد.

تا قبل از ساخت Su-27 و Mig-29 واقعا روس ها حرف جدی برای گفتن در ساخت جنگنده ها و بخصوص تسلیحات آن ها نداشتند. برای نشان دادن این ضعف می توان به تجهیز جنگنده های روسی کشور عراق به موشک های فرانسوی برای افزایش کارایی در جنگ با ایران اشاره کرد.

Su-27 که در غرب با نام Flanker از آن یاد می شود توانست در میان رقبای خود چه روسی و چه آمریکایی حرف اول را بزند و برای مدت ها با ابهت در آسمان ها فرمانروایی کند.

Su-27 از آیرودینامیک و طراحی بدنه ی فوق العاده ای بهره می برد. این آیرودینامیک و طراحی خاص توانایی فوق مانورپذیری را به Su-27 می دهد در واقع Flanker در زمان خود و در حال حاضر یکی از مانورپذیرترین جنگنده هاست.

دفتر طراحی سوخوی با توجه به طراحی فوق العاده Flanker سعی کرده است در مدل های بعدی جنگنده های خود از این طراحی حتی الامکان استفاده کند. به این ترتیب جنگنده هایی مانند Su-30 ، Su-33 ، Su-35 و ... که از طراحی بدنه Su-27 به میزان بسیار زیاد در طراحی آنها استفاده شده به اعضای خانواده Flanker معروف شده اند.

Su-35BM آخرین مدل ارائه شده از خانواده Flanker است که به تولید انبوه رسیده و در حال واگذاری به نیروی هوایی فدراسیون روسیه برای مقابله با توان هوایی ناتو و آمریکاست.

Flanker به معنی حمله کننده از جناحین است یعنی چیزی که به طور ناگهانی و از طرفین حمله ور می شود و اساس کار آن بر شکار و حمله است این نام (Flanker) با توجه به مشخصات و ویژگی ها Su-27 از سوی ناتو بر روی آن گذاشته شده است.

هواپیمای Su-35BM یک شکارچی به تمام معناست و به صورت فوق العاده ای توان تهاجم ، حمله و غافلگیری را دارد با توجه با مشخصات این جنگنده شکارچی ، ناتو به آن لقب Super Flanker را داده است.

قابلیتها

Su-35BM یک جنگنده نسل چهارم و بسیار پیشرفته روسی است که برای اهداف زیر طراحی و ساخته شده است :

- کسب برتری هوایی

- شکار انواع هواپیماهای بدون سرنشین و سرنشین دار همچون جنگنده های پنهانکار F-22 و F-35

- حمله به اهداف زمینی و از بین بردن زیر ساخت های دشمن به کمک سیستم AAD

- حمله به انواع شناور

از ویژگی های بارز Su-35BM می توان به موارد زیر اشاره کرد :

- استفاده از بدنه Su-27

استفاده از این بدنه و آیرودینامیک به همراه سیستم تغییر راستای رانش به این شکارچی توانایی مانورپذیری خارق العاده می دهد و در نبرد های هوایی و همچنین فرار از پدافند دشمن کار آنرا بسیار آسان می کند.

- سطح مقطع راداری کم

- سیستم اطلاع دهنده برای هدف گیری بسیار دوربرد

- کاکپیت تمام دیجیتال مجهز به نمایشگرهای LCD بزرگ و چند کاره

- میله کاوشگر برای سوخت گیری هوایی

- سیستم ارسال اطلاعات به صورت کد و رمز برای واحدهای هوایی ، زمینی و دریایی

- 14 محل برای حمل بار خارجی مانند تسلیحات

- استفاده از طیف گسترده ی بمب ها و موشک های هوایی ، زمینی و دریایی

- استفاده از سنسورها و پردازندهای الکترونیکی بسیار قدرتمند با توان محاسبه ی بسیار بالا

- استفاده هم زمان از سیستم موقعیت یاب آمریکایی (GPS) و سیستم موقعیت یاب روسی (GLONAS)

- وابستگی کم به پایگاه زمینی

- رادار بسیار قدرتمند

- توانایی درگیری همزمان با اهداف زمینی ، هوایی و دریایی

- برد عملیاتی بسیار بالا (چیزی بیش 4000 کیلومتر)

و ...

(این جنگنده به دلیل استفاده گسترده از تجهیزات الکترونیکی و هوشمند مانند یک ابر رایانه ی پرنده به نظر می آید.)

با در نظر گرفتن فاکتورهای مختلف از قبیل قیمت ، کارایی و ... می توان گفت SU-35BM کارآمدترین جنگنده حال حاضر جهان است.

در طی یک تحقیق و مقایسه انجام شده توسط یکی از مراکز هوانوردی بزرگ اروپا بین Su-35BM وF-22 که امید آمریکا در نبردهای هوایی به شمار می آید مشخص شد که SuperFlanker نسبت به Raptor از حق شلیک اول برخوردار است و در نبرد هوایی توان شکست دادن رپتور را دارد.

Su-35BM محبوب ترین عضو خانواده فلانکر در روسیه است. محبوبیت Su-35BM به دلیل 100 درصد بومی بودن آن است. برخلاف بیشتر جنگنده های ساخت کمپانی سوخوی که از رادار و نمایشگرهای ساخت غرب و بیشتر فرانسه استفاده می کنند ، رادار و نمایشگرهای Su-35BM همگی ساخت کشور روسیه هستند.

مشخصات

• طول : 21.9 متر
• ارتفاع : 5.9 متر
• طول بالها : 15.3 متر
• موتورها : دو دستگاه Saturn AL-41F1A با سیستم تغییر راستای رانش
• بیشینه وزن در هنگام Take-off با حداکثر ظرفیت بارگذاری : 34.5 تن
• بیشترین سوخت قابل ذخیره و حمل : 29 تن
• بیشترین وزن تسلیحات قابل حمل : 8 تن
• سقف ارتفاع پروازی جنگنده : 18 کیلومتر
• حداکثر برد بدون استفاده از مخازن سوخت خارجی : 3600 کیلومتر
• حداکثر برد با مخازن سوخت خارجی : 5000 کیلومتر
• ماکزیمم سرعت : 2.5 ماخ
• حداکثر نیروی گرانشی قابل تحمل برای جنگنده : 9g
• حداکثر زاویه انحراف قابل تحمل : 180 درجه ( در منابعی از 360 درجه هم یاد شده !)
• میزان مسافت طی شونده برای برخاستن جنگنده از سطح زمین در شرایط نرمال : 400 متر

برخی دیگر از ویژگیها

جنگنده Su-35BM از سیستم راداری( Tikhomirov NIIP Irbis-E (N035E با قابلیت هدایت پرتوهای الکترونیکی کنش پذیر به عنوان رادار اصلی استفاده می کند علاوه بر این رادار ، این جنگنده توانایی استفاده از رادار Phazotron NIIR radar و یا (Sokol III (N031 Zhuk-MSFEرا نیز به عنوان رادار اصلی دارد.

Tikhomirov NIIP Irbis-E از یک آنتن اسکن الکترونیکی فعال(ESA) ، جلونگر فروسرخ و یک سیستم کامپیوتریEKVS-E BTsVM Solo35 استفاده می کند. این رادار توانایی تشخیص یک هدف با سطح مقطع راداری 3 متر مربع را از 400 کیلومتری داراست و می تواند 30 هدف را بطور همزمان تشخیص دهد همینطور با تشخیص 30 هدف همچنان می تواند به جستجوی خود ادامه دهد.

رادار Irbis-E می تواند به راحتی برای هدف قرار دادن مواضع دشمن در هوا ، زمین و یا دریا مورد استفاده قرار گیرد.جنگنده Su-35BM با رادارIrbis-E می تواند همزمان 4 هدف زمینی برای حمله در نظر بگیرد و به 2 هدف به طور همزمان حمله ور شود.

یکی دیگر از ویژگی های بارز و منحصر به فرد این جنگنده و رادار آن توانایی درگیری با چند نوع هدف با ماهیت های متفاوت است. مثلا این جنگنده همزمان می تواند با اهداف زمینی و هوایی درگیر شود و به آنها حمله کند.

سوخوی-35 بی ام همچنین از یک رادار برای کنترل وضعیت عقب جنگنده استفاده می کند. این رادار در بین دو موتور جنگنده قرار گرفته است. این رادار نیزTikhomirov NIIP است. رادارTikhomirov NIIP مجهز به سیستم پشت نگر فروسرخ است. این جنگنده از سیستم مسافت یاب و نشانه گیری لیزری نیز استفاده می کند.

این جنگنده مجهز به یک سیستم فوق العاده پیشرفته KNIRTI L175M Khibiny-M برای انجام جنگ های الکترونیک می باشد. اختلال و ایجاد پارازیت در امواج مورد استفاده دشمن ، ایجاد اختلال و مشکل در هدف گیری Su-35BM توسط دشمن ، اختلال در سیستم های هشدار دهنده دشمن زمانی که Su-35BM آنها را هدف گرفته است و ... بخشی از و ظایف سیستم Khibiny-M است.

کامپیوتر قدرتمند این جنگنده تمام قسمت ها و همچنین وضعیت جلو و عقب جنگنده را تحت نظر دارد و این اطلاعات را از طریق دو صفحه نمایش LCD بزرگ و همچنین نمایشگرهای پلاسمای موجود در کلاه خلبان در اختیار او (خلبان) قرار می دهد تا خلبان بتواند تصمیمات مناسب را اتخاذ کند. در واقع این سیستم کامپیوتری به عنوان یک کمک خلبان عمل می کند و بار کاری خلبان را بسیار کاهش می دهد.

برای ناوبری و تعیین مسیر این جنگنده از دو سیستم ناوبری ماهوارهای(GPS و GLONAS) ، یک سیستم ناوبری رادیویی ، نقشه های دیجیتالی و ... استفاده می کند.

منبع: gigapars.com/forum

در خلال آخرین سالهای جنگ سرد، نیروی هوائی شوروی ترکیبی از جنگنده های بازدارنده و ضربتی را به خدمت گرفت که میتوان به Sukhoi Su-24 Fencer نمونه ساخت شوروی و کوچکترF-111 و تکمیل شده Su-17 Fitter که خود برگرفته از Su-7بود،‌ MiG-23BM و MiG-27 که هردو نمونه برگرفته از MiG-23 بودند اشاره کرد. دکترین شوروی در خلال این سالها به شدت توسط جنگنده های پرشمار جدید و نوپای آمریکا و ناتو خصوصا توسط اسکادرانهای F-15 و F-16 به چالش کشیده شده بود . فقط در صورتیکه جنگنده های خط مقدم شوروی از قبیل MiG-29 و Su-27 پیروز نبردهای هوائی میشدند این امکان به جنگنده های ضربتی با مانور کمتر مانند Su-24, Su-17, MiG-23BM و MiG-27 داده میشد تا سالم از مهلکه عبور کرده و به اهداف خود حمله کنند. این خود دلیل آشکاری بود برای طراحان شوروی تا به فکر جایگزینی جنگنده های ضربتی خود با نسل جدیدی که قابلیت بقاء و توان عبور در هنگام رویاروئی نزدیک با F-16 و به ویژه با F-15 را داشته باشند بیفتند. طراحان شوروی از ایده به کارگرفته شده در طراحی کاکپیت Su-24 به صورت صندلیهای Side by Side بسیار راضی بودند. آنها معتقد بودند که اینگونه طراحی، فشار کاری زیادی را که در ماموریتهای طولانی مدت ضربتی به خلبانان وارد میشود را کاهش داده و باعث افزایش پایداری و کارائی در نقشهای ضربتی میگردد.
ایده طراحی Su-27IB به عنوان جایگزینی برای Su-24 در سال 1983 پدیدار گشت و تغییرات در نظرگرفته شده شامل: کاکپیت side-by-side با محیط (به طور محسوس) بزرگتر و بیشتر شبیه به یک بمب افکن بزرگتر، تغییر شکل و طراحی مجدد در قسمت جلوئی بدنه هواپیما و بزرگ تر شدن این قسمت بود. هدف اساسی از طراحی جدید، فراهم آوردن ارگونومیک بهتر برای پروازهای طولانی، پایداری و دوام بالا، فراهم آوری امکانات رفاهی بیشتر برای خدمه پرواز ازقبیل: دستشوئی / آشپزخانه کوچک جهت فراهم ساختن غذای گرم/ مکانی جهت استراحت خلبانان و صرفه جوئی در به کارگیری از سیستمهای نمایشگر پروازی در دو کابین مجزا (به صورت پشت سر هم) و در نتیجه پائین آوردن هزینه تولید. خدمه پرواز به راحتی میتوانند برای رفع خستگی در کاکپیت بایستند، خستگی عضلات خود را رفع کنند، در فضای وسیع کاکپیت دراز کشیده و استراحت کنند و در صورت نیاز از آشپزخانه جهت گرم کردن غذا استفاده کنند. همچنین برای رفاه بیشتر خلبانان در پروازهای طولانی دستشوئی در کاکپیت نصب گردیده است. از نکات جالب توجه در طراحی جدید، به کارگیری کابین (به طور کامل) تحت فشار بود که این امر باعث عدم به کارگیری ماسک در حین پرواز توسط خدمه میشد ( مگر در شرایط اضطراری و مانورها). درست مشابه با Su-25 Frogfoot ، کاکپیت Su-34 مجهز به پوشش حفاظتی با ضخامت 17 میلیمتر است تا خدمه پروازی و سیستمهای آویونیک را در برابر ترکش موشکها و گلوله ها محافظت نماید.

دسترسی خدمه به کابین به راحتی از طریق یک نبردبان مستقر در چرخ جلوئی امکان پذیر و صندلی خدمه از نوع K-36DM با امکان عمل در شرایط صفر-صفر بود. همچنین سطوح آئرودینامیکی تثبیت کننده پرواز نیز از زیر بدنه حذف گردیدند. اولین پیش نمونه آزمایشی با نام T-10V-1 و با ماموریت ضربه زدن به عمق اهداف دشمن اولین پرواز خود را در 13 April 1990 به انجام رساند. در این پرواز خلبانان آزمایشگر عبارت بودند از: ایگور وتینتسیف و یوگنی رونوف. T-10V-1 از کاناردهای Su-30/Su-33 "Flanker-D"/Su-35 "Flanker-F" به جهت افزایش مانور، کاهش نیروی پسا و بهبود شرایط پرواز در ارتفاع پائین بهره میبرد. جنگنده جدید بسیاری از دیگر قسمتهای بدنه اش با خانواده بزرگ زیر مجموعه Su-27 یکسان بود. از جمله بال،‌ دم و موتورها. حجم داخلی 30 درصد نسبت به Su-27 افزایش پیدا کرده بود. آیا این همه نوآوری لازم بود؟ سیمونوف پاسخ میدهد که بلی. پیش نمونه آزمایشی Su-27UB به فرماندهی نیکولای سادونیکوف پرواز آزمایشی را از مسکو تا اخوتسک به صورت رفت و برگشت انجام داد. هواپیمای او 16 ساعت در پرواز بود و در این مدت 4 بار سوخگیری هوائی با تانکرهای نیروی هوائی داشت، تمام سیستمها بدون کوچکترین مشکلی کار میکردند اما چهره به رنگ خاکستری درآمده خلبان آن هنگام پائین آمدن از کاکپیت تنگ مرکب خود گواه این بود که او بسیار خسته است. آنها به نظر نمیرسیدند که توانائی درگیری با دشمن را بعد از این پرواز طولانی داشته باشند.

بخش مرکزی داخلی جهت همسازی با حداکثر وزن 45 تن تقویت گردید. چیزی در حدود 28 تن بیشتر نسبت به Su-27. میخائیل سیمونف سرپرست پروژه Su-34: حداکثر وزن بارگیری شده Su-34 به رقم قابل توجه 45.1 تن بالغ میشود که قابل مقایسه با تانکهای T-90S و T-80U است! قابلت مانور و قدرت خوفناک Su-34 نام دیگری به غیر از تانک پرنده را به ذهن خطور نمیدهد. Su-34 دارای حداکثر سرعت 1.8 ماخ میباشد که در حقیقت از Su-30 کمتر است. این موضوع (شاید) حیرت انگیزی نیست زیرا Su-34 برای حمله به جنگنده های دشمن و ماموریتهای بازدارندگی هوائی طراحی نشده است. در صنایع هوائی سرعت زیاد و قیمت زیاد همواره دست به دست میشود. یک جنگنده با امکان سرعت زیاد نیاز به سوخت و تجهیزات اضافه دارد، از جمله تجهیزات سوختگیری هوائی. در نتیجه قیمت بیشتری را کارخانه سازنده و مشتری متحمل خواهند شد. Su-34 برای حمل مهمات زیاد برای اهداف از قبل تعیین شده، نابودی دقیق اهداف و عملیات گریز موفقیت آمیز و درامان ماندن از شکاریهای رهگیر دشمن طراحی گردیده. 2 دستگاه موتور پرتوان AL-31FM1 ساخته شده توسط شرکت معروف سالیوت با توان تولید کششی بالغ بر 13.5 تن قدرت بسیار مناسبی را به این جنگنده نوظهور میبخشند.همچنین از بنا به گفته یوری یلیسیف، CEO شرکت سالیوت، طول عمر و زمان سرویس دوره ای موتورها به میزان قابل توجهی افزایش پیدا کرده است. در نتیجه Su-34 به اندازه کافی سریع است که ماموریت خود را به انجام برساند. این یک موفقیت قابل توجه برای هواپیماهائی در این کلاس به حساب میاید.

Su-34 مجهز به سیستم سوختگیری هوائی و سیستم کارامد و به کارگرفته شده در Su-24 به نام Sakhalin UPAZ-1A است که امکان ایفای نقش تانکر سوخت رسان را به جنگنده های دیگر فراهم میسازد. بنا به اظهارات سیمونوف، یک هواپیمای جنگی در شرق دور روسیه گاها 7 روز طول میکشد تا به تاجیکستان برسد! به خاطر اینکه فرودگاههای بین راه بیشتر اوقات به خاطر شرایط بد جوی تعطیل میشوند، سوخت به موقع تحویل نمیشود و خلبانان زمان کافی برای استراحت ندارند، اما خدمه Su-34 هیچکدام از مشکلات نامبرده شده را ندارند.

دیگر امکانات Su-34 شامل رادار آفندی آرایه فازی multimode ، سیستم هدفیابی داخلی IRST/TV/laser نگاه به جلو، سیستم کنترل آتش و رادار هشدار دهنده انتهای هواپیما و سیستم دفاعی داخلی jammer. طراحی رادار به عهده Leninetz و توسعه سیستمهای الکترواپتیکی به عهده Ural و Geofyzika گذاشته شد. Su-27IB مجهز به سیستمهای تسلیحاتی دیجیتالی بسیار پیشرفته بود از جمله بکارگیری نمایشگرهای شیشه ای در سطحی وسیع. این گونه تقلید ، دو دهه قبل در F-111D های آمریکائی مشاهده شده بود. گستره وسیعی ازتسلیحات شمال بمبهای هدایت شونده و سقوط آزاد، راکتها و موشکهای هوا به زمین و موشکهای هدایت شونده هوا به هوا برای Su-34 پیش بینی شده از جمله: Kh-29 و S-25LD مشابه ماوریک، بمب هوشمند الکترواپتیکال KAB-500Kr ،‌ بمب هدایت لیزری KAB-500L ، بمب الکترواپتیکال/ دیتالینک KAB-1500TK مشابه GBU-15 ، موشکهای دورایستای Kh-59 مشابه AGM-142، موشکهای ضد کشتی Kh-31 و Kh-35 و همچنین موشکهای ضد رادار Kh-31R . غلافهای راکت B-8M1 برای راکتهای S-8 و غلافهای راکت B-13L برای راکتهای S-13 جهت ماموریتهای پشتیبانی نزدیک استفاده میشود. تسلیحات دفاعی شامل توپ 30 میلیمتری GSh-301 ، موشکهای هوا به هوای R-73 Archer WVR و موشکهای هوا به هوای R-27 BVR میباشد. Su-34 حداکثر توان حمل 8 تن مهمات را داراست و دارای 12 مقر حمل سلاح و تجهیزات میباشد.

همانگونه که ذکر گردید اولین پیش نمونه آزمایش با نام T-10V-1 در آوریل 1990 به پرواز درآمد و در طی ماههای بعد به انجام تمرین سوختگیری هوائی دست زد . این نمونه در سال 1992 برای اولین بار به معرض نمایش عمومی درآمد. دومین پیش نمونه آزمایشی با نام T-10V-2 در سال 1993 با به کارگیری بالهای Su-35 همراه مقرهای اضافه، مخازن سوخت داخلی وسیعتر و برامدگی انتهای بدنه طویلتر و ارابه های دوگانه پشت سرهم ساخته شد. نمونه T-10V5 در اوایل سال 1994 پرواز کرد و به Su-34 تغییر نام داده شد. بازی با کلمات در جهت نشان دادن جانشینی برای Su-24. این پیش نمونه آزمایش با رنگ استتار غیر معمول سبز/ آبی و با نام "Su-32FN" در نمایشگاه هوائی 1995 پاریس با ماموریت جنگنده ضربتی و گشت دریائی به نمایش درآمد (F= Fighter , N= Navy). دو فروند Su-34 دیگر در سالهای 1996 و 97 تولید شدند و در نمایشگاه هوائی 1997 پاریس با مجددا نام "Su-32FN" به نمایش درآمدند. در نمایشگاه هوائی ماکس 1999 نام این جنگنده ها به Su-34MF تغییر پیدا کرد (MF for MnogoFunksionalniy, multi-function).
به دلیل شباهت زیاد قسمت دماغه Su-34 با پلاتی پوس، که به نوعی یادآور SR-71 میباشد نام Platypus بر روی آن گذاشته شد در حالیکه ناتو نام Fullback را برگزیده بود. درحالیکه Su-32FN و Su-32MF/34 اساسا از لحاظ بدنه برگرفته از T-10V-5 میباشند اما بنا به گزارش برخی منابع تفاوتهای زیادی در نوع ماموریتها و آوینیک دارند و باید به طور جداگانه مورد بررسی قرار گیرند.

در یک مقایسه بین بدنه Su-32/34 با رقبای غربی،‌ Su-32/34 با 12 تن سوخت داخلی بین Boeing F-15E و F-111 از لحاظ شعاع رزمی و میزان مهمات بارگیری شده قرار میگیرد، همچنین میزان چالاکی آن از F-15E کمتر اما از F-111 بیشتر و حداکثر سرعت آن از هر دو نمونه آمریکائی کمتر است اما مشابه هر دو نمونه آمریکائی دارای قابلیتهای فراوان جهت نفوذ در ارتفاع پست به مناطق حساس دشمن ( توسط رادار تعقیب عوارض زمینی TFR) میباشد. بر خلاف F-15E با غلاف LANTIRN TFR و F-111 با سیستم APQ-171 TFR، جنگنده Su-32/34 از یک رادار آرایه فازی با قابلیت TFR استفاده میبرد که این ایده اولین بار فقط در رادار فازی APQ-164 در B-1B بکار گرفته شده بود. ماموریتهای اصلی جنگنده چند منظوره Su-32MF/Su-34 نفوذ به عمق مراکز حساس دشمن (در فواصل دور) و بمباران دقیق اهداف ، ایفای نقش بازدارندگی در میدان نبرد، پشتیبانی نزدیک هوائی است که در حال حاضر این ماموریتها را برای روسیه Su-24 و F-15E برای آمریکا و F-111برای استرالیا انجام میدهند. سیمونف در این باره میگوید: Su-34 قادر است با موشکهای هدف یاب زیر صوت و مافوق صوت و بمبهای هدایت شونده، اهداف مستحکم و به خوبی استتار شده را تا فواصل 250 کیلومتر نابود سازد. کارخانه سازنده Su-34 مدعی شده است که Su-34 برای پیروزی در درگیریهای هوائی با F-15, F/A-18 ، Eurofighter Typhoon طراحی شده است، به نظر میرسد روسها در حال برطرف کردن ضعف بزرگ جنگنده های ضربتی خود که همانا نداشتن توان کافی و درماندن در نبردهای هوائی است میباشند ( Su-7/17/24، Mig-27). روسها ادعا میکنند که رادار آرایه فازی Leninets V-004 آنها بسیار مشابه با رادار APQ-164 است و توان تولید 15 را داراست. همچنین Su-34 در برامدگی طویل انتهائی بدنه خود مجهز به رادار دید- عقب V005 میباشد که فضای پشت سر هواپیما را بو خوبی پوشش میدهد.

بنا به گفته روسها. برد رادار Su-34 برای اهداف بزرگ سطحی بین 200 تا 250 کیلومتر، امکانات نقشه برداری زمینی 150 کیلومتر،‌برای اهداف هوائی 90 کیلومتر است. سیستم ناوبری داخلی بوسیله یک دریافت کننده GNSS (گلوناس) همراهی میشود. Su-32/34 مجهز به یک پنل عایق بزرگ مدور در بالای بدنه خود میباشد که فقط از نظر مکان و ابعاد میتواند یک آنتن ارتباطات ماهواره ای باشد است. Su-34 مجهز به سیستم ایمنی فعال با عناصر هوشمند مصنوعی است. این سیستم هواپیما را قادر میسازد تا هر مانوری را در نبردهای هوائی مدیریت کند و بر بالای "نوک درختان" و یا در ارتفاع پست با حداکثر سرعت 1400 کیلومتر بر ساعت پرواز نماید. Su-34 همچنین قادر به پرواز در حالت TERCOM ( عبور از موانع غیر مترقبه و از میان مناطق پدافند ضدهوائی دشمن میباشد). واحد آویونیک مشتمل بر کامپیوترهای پیشرفته، بردهای حافظه، نمایش دهنده های چند منظوره رنگیاست. datalink دیجیتالی به کار گرفته شده قادر به به هنگام سازی مختصات اهداف در هنگام پرواز و یا توسط هواپیما- به هواپیما میباشد. میتوان مختصات و کلیه برنامه های لازم برای یک عملیات را از لحظه پرواز تا فرود به 2 دستگاه کامپیوتر مرکزی بارگیری نمود. هواپیما به طور اتوماتیک در هر مختصات بارگیری شده یا زمان وارد اوردن ضربه به طور اتوماتیک سوئیچ میشودو عمل مینماید در نتیجه خلبان نیتواند دستانش آزاد باشد و یا خود را درگیر دیگر مراحل عملیات نماید. خلبان در سمت چپ و ناوبر/ اپراتور تسلیحات در سمت راست مینشینند.
Datalink توسط فرمان هواپیما، ایستگاه زمینی، کشتی هدایت میشود و در صورتیکه دید کم باشد با ارتباط ماهواره ای منطقه پوشش افزایش پیدا میکند.


سیستم های محافظتی شامل یک دریافت کننده هشدار راداری، بسیار شبیه به دریافت کننده دیجیتال SPO-32 / L150 Pastel که در Su-27/30 بکار رفته،‌ سیستم هدشدار دهنده نزدیک شدن موشک، غلاف KNIRTI SPS-171 / L005S Sorbtsiya-S جمر دفاعی باند H/I (بر طبق گزارشات) مستقر در نوک بالها است. این سیستم نمونه تکامل یافته ای از jammer توسعه داده شده برای Backfire C است. برخلاف بیشتر غلافهای jamming غربی، این مدل به صورت دوگانه و نگاه به جلو و عقب برای حداکثر تاثیرگذاری jamming طراحی گردیده است. Su-32MF/34به خاط میزان سوخت بیشتر، آویونیک بسیار پیشرفته، قابلیتهای تحسین برانگیز رادار تعقیب عوارض زمینی، راحتی بیشتر خدمه پرواز و میزان مهمات بیشتر قابلیت نفوذ و ضربه زدن به اهداف دشمن را میتواند بهتر از Su-30MKI و Su-30MKK/MK2 به انجام برساند. Su-34 با مخازن سوخت استاندارد میتواند تا 3000 کیلومتر و با مخازن سوخت کمکی تا 4000 کیلومتر را طی کند. متخصصین روسی آنالیز تمام نبردهای کوچک، درگیریهای هوائی Supersonic، سیستمهای ECM، جستجوهای راداری و حرارتی و ترکیب شده با موشکها را انجام داده اند. درسهای گرفته شده از علل سقوط های هوائی نشاندهنده این است سیستمهای حفاظتی خدمه Su-34 ، چهارصد درصد موثرتر از دیگر هواپیماهای جنگی مشابه هستند! این جنگنده برای خدمت در 30 تا 40 سال آینده به تازگی وارد نیروی هوائی روسیه شده و بنا به گفته منابع روسی Su-34 در آیندهبه هیچ کشوری صادر نمیشود.

مقدورات و قابلیتها:

تعداد خدمه: 2
طول: 23.34 متر
فاصله دو نوک بال: 14.7 متر
ارتفاع: 6.09 متر

حداکثر مهمات قابل حمل: 8000 کیلوگرم
حداکثر سرعت در سطح دریا: 1,400 کیلومتر بر ساعت (بدون مهمات)
حداکثر سرعت در ارتفاع بالا: 1,900 کیلومتر بر ساعت (بدون مهمات)
سقف پرواز: 15000 متر (بدون مهمات و بار اضافه)
شعاع عملیاتی: 100 کیلومتر
حداکثر برد (بدون سوخت گیری هوائی): 4000 کیلومتر
حداکثر زمان پرواز (بسته به خلبان): 10 ساعت
حد شتاب G (عملیاتی): 9
نسبت کشش به وزن: 0.68

منابع:
Sukhoi
airware.ru
Air Power Australia
"??? ???????" مورخه های 06/09/01 و 06/12/19

سوخوی30 ام (Su-30M) یک جنگنده چندمنظوره ی دونفره است که به طور کامل با جنگنده ی لاکهید مارتین F-15E ایالات متحده برابری می کند. مدل MK نوع ویژه ی صادراتی این جنگنده است. سوخوی30 یک مدل توسعه یافته از خانواده ی جنگنده های موفق سوخوی27 (فلانکر) است که توسط دفتر طراحی سوخو در مسکو به انجام رسیده و به وسیله ی شرکت ایرکوت (IRKUT) تولید شده است.
در این جنگنده از ادوات آویونیک و سیستم های ناوبری مشابه استفاده شده در سوخوی37 جهت ایجاد برتری هوایی و مانورپذیری بالا استفاده شده است. این جنگنده به موشکهای هوا به زمین بسیار دقیق مجهز شده است که یک مدل از این موشکها بردی برابر 120 کیلومتر دارد!
نیروی هوایی هندوستان 40 فروند از این جنگنده را در سال 1996 سفارش داد سپس 10 فروند دیگر را نیز به سال 1998 بر آن افزود. به سال 2006 ، 18 فروند SU-30K به سطح تکنولوژیکی مدل MKI ارتقا داده شدند. اولین 10 فروند نمونه ی آماده شده ی از مدل MKI مجهز به سیستم تغییر بردار رانش (یعنی خروجی متغیر موتورها) و رادار بهبود یافته در سپتامبر 2002 آماده گشتند ولی مرحله نهایی تکامل این جنگنده تا سال 2004 به طول انجامید.
صنایع هوای فضای هندوستان (HAL) پس از اطمینان از کیفیت بی نظیر این جنگنده، قراردادی را با روسیه برای تولید (مونتاژ) 140 فروند از این هواپیما تحت نظارت شرکت سوخو در هندوستان بین سالهای 2003 تا 2017 به امضاء رساند. اولین نمونه ی مونتاژ شده در هندوستان در نوامبر 2004 به نیروی هوایی هند تحویل گشت.
تعداد 38 فروند SU-30MKK و 24 فروند مدل ناونشین SU-30MK2 که قابلیت تغییر بردار رانش ندارند، هم اکنون در نیروی هوایی چین مشغول خدمت می باشند.
در سال 2003 مالزی سفارش 18 فروند SU-30MKM را به روسیه داد که قرار است بین سالهای 2006 تا 2007 تحویل داده شوند. این در حالی است که کشور مالزی پیشتر جنگنده های F/A-18C از ایالات متحده دریافت کرده بود و پس از قیاس، جنگنده ی سوخوی30 را بسیار بالاتر تشخیص داد.

کابین خلبان
کابین خلبان دو نفره است. سیستم های آویونیک سوخوهای مخصوص نیروی هوایی هند (SU-30MKI) توسط شرکت RPKB ساخته شده اند. (Ramenskoye Design Bureau)



نمایشگرهای LCD درون کابین ساخت شرکت تالس (Thales) (همان سکستانت فرانسه= Sextant Avionique) هستند که شامل 7 نمایشگر LCD رنگی و یک نمایشگر سربالا (Head Up Display) مدل VEH3000 می باشند. شش نمایشگر 127 در 127 میلی متری و یک نمایشگر 152 در 152 میلی متر است. SU-30MKI همچنین یک مکان یاب جهانی با دقت بسیار بالا ساخت شرکت ساژم (SAGEM) فرانسه و یک مکان یاب لیزری دارد. در کابین عقب نیز، یک صفحه ی نمایش تک رنگ بزرگ جهت هدایت موشکهای هوا به زمین تعبیه شده است.

ZHUK-27


SU-30M یا با رادار بسیار قدرتمند N010 ZHUK-27 ساخت فازاترون مجهز می شود یا از رادار پالس – داپلر NIIP N011M بهره می برد.
در مدل SU-30MKI از رادار N011M استفاده شده است که می تواند همزمان تا 15 هدف هوایی را رهگیری کند. همچنین سنسورهایی برای کنترل فضای پشت هواپیما تعبیه شده و اطلاعات آن در صفحه ی رادار منعکس می شود.

N011M


تسلیحات
این جنگنده به توپ بسیار قدرتمند 30 میلی متری GSH-301 با 150 تیر فشنگ مجهز شده است.


در این جنگنده 12 مکان حمل تسلیحات پیش بینی شده است که می تواند تا میزان 8000 کیلوگرم مهمات را به همراه غلافهای هدایت لیزری و سیستم منحرف کننده ی موشکهای ضدهوایی حمل کند.

موشکهای هوا به هوا
SU-30M همانند مدل SU-30 می تواند هم زمان دو هدف هوایی را رهگیری کند. این جنگنده حداکثر تا 6 موشک هوا به هوای میان برد از نوع R-27RE (این موشک در ناتو به نام َAA-10C یا ALAMO-C شناخته می شود) می تواند حمل کند.
همچین موشکهای R27TE (نام ناتو = AA-10D یا ALAMO-D) و موشکهای ویمپل RVV-AE (نام ناتو = AA-12 ADDER) نیز از جمله ی تسلیحات است.

AA-12


R-27


در یک ماموریت رهگیری هوایی به طور معمول از دو موشک میان برد AA-10D و شش موشک بردکوتاه حرارت یاب از نوع ویمپل R-73E (نام ناتو = AA-11 یا ARCHER) استفاده می شود.

R-73


موشکهای هوا به زمین
این جنگنده یک سیستم با صفحه ی نمایش بزرگ هدایت موشکی دارد.
موشکهای هوا به زمین شامل چهار موشک ضدرادار، شش موشک بسیار دقیق هدایت لیزری یا شش موشک بردکوتاه هدایت تلویزیونی می شوند.
این هواپیما همچنین دارای جایگاه مخصوص پرتاب موشک دوربرد 120 کیلومتری نیز می باشد. برای پرتاب به سوی اهداف دور از موشکهای KH-29 (نام دیگر: AS-14) استفاده می شود که برای این مسافتهای دور همزمان از دو صفحه ی نمایش هدایتی استفاده می شود. این موشک بسیار قدرتمند دارای سرجنگی 317 کیلوگرمی می باشد.

KH-29


از دیگر موشکهای دوربرد می توان به موشک KH-31A (نام دیگر: AS-17 یا Krypton) و موشک KH-59M (نام دیگر: AS-18 یا Kazoo) اشاره کرد.

جنگنده ی سوخوی30 چینی هنگام شلیک موشک KH-31A


KH-31A




برای ماموریتهای ضدکشتی از یک موشک مافوق صوت به نام Raduga 3M80E Moskit استفاده می شود.
موشک Moskit


سایر تسلیحات قابل حمل
از دیگر مهمات هوا به زمین این جنگنده می توان انواع بمب، راکت و غلافهای راکت انداز را نام برد.
همچنین این جنگنده می تواند بمب های AB-500 ، KAB-500KR و KAB-1500KR و راکتهای 80 میلی متری و 130 میلی متری و 250 میلی متری (موسوم به S-25) را حمل و پرتاب کند.

قابلیت عملیات ضدعمل الکترونیک
این جنگنده مجهز به یک رادار ضدعمل الکترونیک پیشرفته می باشد که توسط وزارت دفاع هند به اسرائیل سفارش داده شده و اکنون در هند ساخته می شود.

موتورها
SU-30MK به وسیله دو موتور ساخت ساترن AL-37FP با قابلیت تغییر بردار رانش (خروجی موتور تغییر جهت می تواند بدهد) به پرواز در می آید. این همان موتوری است که بر روی جنگنده ی سوخوی37 نیز نصب شده است.
سیستم هدایت و کنترل این جنگنده بر اساس محاسبات و کنترل سیستم بردار تغییر جهت هر موتور عمل می کند. خروجی های موتور تا 15 درجه در طرفین می توانند تغییر جهت دهند. در هنگام معیوب شدن این سیستم، خروجی های موتور توسط سیستم هیدرولیک هواپیما به حالت عادی بازگردانده می شوند.
این جنگنده به طور معمول 5090 کیلوگرم سوخت را در سه محل تعبیه شده در داخل بدنه ی هواپیما می تواند حمل کند که با احتساب مخازن سوخت خارجی این مقدار به عدد 9400 کیلوگرم می رسد.
این جنگنده همچنین مجهز به غلاف مخصوص سوختگیری هوایی است. برد عملیاتی این جنگنده تا 3000 کیلومتر است که با استفاده از امکان سوختگیری هوایی این مقدار به 5200 کیلومتر افزایش می یابد.

سیستم فرود
این جنگنده از سیستم هیدرولیکی برای جمع کردن سه چرخ هواپیما استفاده می کند که توسط شرکت Hydromash ساخته شده است. برای جلوگیری از داغ شدن چرخها پس از ترمز از یک سیستم خنک کننده الکتریکی استفاده می شود.
همچنین یک چتر ترمز برای کاهش سرعت هنگام فرود در انتهای بدنه تعبیه شده است.



داستان پرفراز و نشیب SU-30MKI در نیروی هوایی هند
جنگنده ی سوخوی30 نخستین بار برای تامین نیاز اتحاد شوروی پیشین تکمیل شد. اما به علت دارا بودن امکانات و طراحی فوق العاده با موفقیت تمام توانست به بازار هواپیماهای چندمنظوره دست یابد. (Multi Role)
با این وجود، نخستین مشتری این هواپیما، یعنی کشور هند دشواری های بسیاری با آن داشته است و تحویل این جنگنده به هند به علل عدم تکمیل طرح، تا به حال چندین بار به تعویق افتاده است.
هواپیمای سوخوی30 (فلانکر) در ابتدا Su-27PU نامیده می شد. این هواپیما از نمونه ی دوسرنشینه و آموزشی Su-27 به نام Su-27UB برگفته شده بود. نمونه ی اصلی Su-27 اگرچه تک سرنشینه بود، ولی برد و مداومت پروازی زیادی داشت که این مداومت پروازی در مدل دوسرنشینه Su-27UB به علت گنجایش کمتر مخازن سوخت، بسیار کمتر بود ولی مدل UB بازهم یک هواپیمای دوربرد به شمار می آمد. در سال 1985، Su-27UB وارد خط تولید شد و در همین سال نیز کار روی تغییر آن به یک جنگنده ی بسیار دوربرد آغاز شد.
برنامه ی Su-27UB در سال 1986 آغاز شد. باید برد Su-27UB با سوختگیری هوایی باز هم بیشتر می شد تا این جنگنده بتواند در اعماق خاک اروپای غربی به عملیات بپرازد. بنابراین یک غلاف سوختگیری هوایی در سمت چپ بدنه نصب شد. با اضافه شدن این غلاف، سیستم جستجوگر Infrared یا IRST (سیستمی که بدون رادار و با استفاده از حرارت موتور هواپیمای دشمن، آن را رهگیری می کند) به سمت راست هواپیما منتقل شد و با این کار زاویه ی دید بهتری نیز برای خلبان ایجاد شد.
دومین نمونه ی Su-27UB به عنوان نخستین جنگنده ی عملیاتی رهگیر و دوربرد و با نام Su-27PU استفاده شد. در جریان یکی از پروازهای آزمایشی دوربرد، این هواپیما در مدت 15 ساعت و 24 دقیقه، مسیر 13440 کیلومتری بین مسکو و کامسامولسک را با انجام 4 سوختگیری هوایی پیمود و دوباره به پایگاه خود بازگشت.
آزمایشها بسیار موفقیت آمیز بودند و نشان دادند که Su-27 باید توانایی انجام پروازهای دوربردتر نیز داشته باشد. بنابراین باید به سیستم های آویونیک دوربرد بسیار دقیق و مطمئن و راحتی خلبان توجه بیشتری می شد.
بدین ترتیب تغییرات دیگری نیز در دو پیش نمونه ی Su-27PU داده شد. تقویت بخش مرکزی و سیستم لندینگ (ارابه ی فرود) برای تحمل وزن برخاست بیشتر از جمله تغییراتی بود که ناشی از حمل سوخت بیشتر ناشی شده بود. در پایان پروژه ی تکمیل مدل UB در 31 دسامبر 1989، نخستین پرواز خود را با ترکیب و تغییرات جدید انجام داد.
به دنبال پایان آزمایشها در کارخانه و سفارش این نمونه به وسیله نیروی هوایی هند، هردو Su-27PU به مرکز پژوهشهای پروازی روسیه تحویل شدند. نخستین هواپیمای تولید شده در 14 آوریل 1992 اولین پرواز خود را انجام داد. این هواپیما به همراه دومین نمونه ی تولیدی Su-27PU برای انجام آزمایشات بیشتر در کارخانه و نیروی هوایی هند استفاده شدند. در آن زمان این دو هواپیما سیستم های جنگ افزاری نداشتند اما توانایی سوختگیری هوایی و تجهیزات هدایت و آویونیک دوربرد و دقیق خود را حفظ کرده بودند و با رنگهای سفید، قرمز و آبی دوباره رنگ آمیزی شده بودند.

این هواپیماها با عنوان Su-27PUD به گروه آکروباتیک خلبانان آزمایشگر در ژوکوفسکی تحویل داده شدند. در بین سالهای 1992 تا 1998 تنها تعداد انگشت شماری از این هواپیما ساخته شد.
سوخوی به امید این که سرمایه گذاری روی یک هواپیمای جدید، آسانتر صورت می گیرد، این سوخوی27 جدید را Su-30 نامید اما مشتری اصلی با این طرح موافقت نکرد و به زودی سرمایه گذاری روی این طرح قطع شد. بنابراین تنها 5 فروند PU به هند تحویل داده شدند و 8 فروند دیگر به دلیل نبود سرمایه جهت تکمیل، در کارخانه متروک ماندند. این شکست سنگین، سوخوی را ناامید نکرد و این شرکت به بازاریابی برای این هواپیما جهت مشتریان جدید پرداخت و آن را Su-30K نامید.
سوخوی در عین حال که مدل Su-27PU را تکمیل می کرد، یک نمونه ی تک سرنشین با نام Su-27P نیز طراحی کرد و ساخت. سیستم های این نمونه نیز همانند Su-27PU بود. اما تک سرنشین بودن آن سبب شد که بهره برداری کامل از مداومت پروازی بالای این هواپیما غیرممکن شود و این نمونه به هیچ یک از مشتریان ارائه نشد. البته دو فروند از این نمونه به گروه خلبانان آزمایشگر موسسه پروازی گروموف تحویل شد و با نام Su-27PD به Su-30 های قبلی این گروه پیوستند. با پیش بینی نیاز اندونزی، یک نمونه ی تک سرنشینه ی دیگر به عنوان اثبات گر تکنولوژی بالای سوخوی27 به نام Su-30KI ساخته شد.
از آنجا که برای هواپیمای دوسرنشینه و رهگیر Su-30KI مشتری پیدا نشد، سوخوی توانایی هوا به زمین محدودی به آن افزود و Su-30M (در این حالت M مخفف کلمه ی Multipurpose است) را تولید کرد. این نمونه با نام گذاری مجدد به نام Su-30MK فقط برای ارائه به مشتریان خارجی در نظر گرفته شد.

سوخوی در نمایش این جنگنده – بمب افکن درنگ نکرد و آن را با جنگ افزارهای نمایشی در نمایشگاه هوایی پاریس در سال 1993 به نمایش گذاشت. با وجود رنگ آمیزی زیبا و خوشبینی مقامات سوخوی به فروش بالای این جنگنده، پس از مدتی کارشناسان و مقامات رسمی نمایشگاه متوجه شدند که این هواپیما یک فروند Su-27UB با کابین بدون تغییر بوده است! با وجود اینکه گفته می شود Su-27PU پیش نمونه و الگوی ساخت Su-30MK بوده است، اما به نظر می رسد که این هواپیما در آن زمان وجود خارجی نداشته است!
در سال 1994 با تغییر یک فروند از هواپیماهای Su-30 ، تکنولوژی بالای این جنگنده به نمایش درآمد. این هواپیما دارای غلاف سوختگیری هوایی، سیستم های جهت مداومت پروازی طولانی تر و تجهیزات آویونیک دوربردتر بود. اما هنوز فاقد سنسورهای لازم برای شناسایی اهداف زمینی و حمله به آنها بود و صفحات نمایشی LCD نداشت. این هواپیما برای شرکت در یک نمایش مهم در کشور شیلی، سراسر اقیانوس آتلانتیک را بدون سوختگیری هوایی! پیمود و پس از آن در نمایشگاه سال 1994 برلین و سپس در نمایشگاه فارنبرو شرکت کرد.
Su-30MK با جگ افزارهای هوا به زمین نمایشی در این نمایشگاهها شرکت کرد و نمایشهای آن بسیار مورد توجه قرار گرفت. احتمال می رود علاقه ی هند نیز از نمایشهای همان سال سرچشمه گرفته باشد.
نیروی هوایی هند (IAF) به منظور تکمیل و جایگزینی جنگنده های قدیمی خود نظیر میگ21 و میگ27 همواره از مشتریان خوب جنگنده های روسی بوده است. پیشتر از این، صنایع هوافضای هند تحت لیسانس شرکت میگویان گیرویچ، هواپیماهای میگ21 و میگ27 را تحت لیسانس تولید (مونتاژ) کرده بود. در آن زمان قرار بود جنگنده های MiG-29A جایگزین میگهای21 و فرسوده ی ناوگان هوایی هند شوند و شمار زیادی از این میگهای29 در هند مونتاژ شوند. با این وجود، هنوز درباره ی توانایی رزمی مدل A این جنگنده نکات مبهم و تردیدهای زیادی وجود داشت به خصوص پس از جنگ خلیج فارس و نبرد بالکان، توانایی هایی میگ29 بسیار مورد تردید قرار گرفته بود. هند به یک جنگنده ی چندمنظوره با توانایی حمل مهمات و برد پروازی زیاد نیاز داشت که این امر به هیچ وجه از پس جنگنده ی ضعیف MiG-29A بر نمی آمد. برخی از مقامات نیروی هوایی هند بر این عقیده بودند که به جای مدل A مدل MiG-29M خریداری شود که توانایی خوبی در Ground Attack دارد و سوختگیری هوایی نیز در آن پیش بینی شده است. اما مقامات عالیرتبه ی هند با این خرید موافقت نکردند (شاید دلائل سیاسی وجود داشت) افزون بر این، با توجه به سیاست سازمان صادرات جنگ افزار روسیه، پشتیبانی و خدمات خوب و مناسبی از میگ29 صورت نمی گرفت (؟) و این موضوع در اعتبار دفتر طراحی میگ تاثیر بسیار منفی گذاشته بود. بدین ترتیب هندی ها احساس کردند Su-30MK می تواند جانشین خوبی برای MiG-29M باشد. از سوی دیگر با توجه به اینکه سوخوی30 از همان نوع رادار سوخوی27 استفاده می کرد که برای هدایت مهمات هوا به زمین خود از سنسورهای ناشناخته ای استفاده می کرد این عقیده به وجود آمد که سیستم های هدایت تلویزیونی و هدایت راداری این جنگنده از MiG-29M ضعیف تر است. همچنین در نیروی هوایی با سابقه ای از جنگنده های دو نفره داشتند، دید مثبتی به این جنگنده وجود نداشت.
اما سوخوی از سفارش هند برای خرید سوخوی30 تقریبن مطمئن شده بود به خصوص که پیشتر از این نیروی هوایی هند جنگنده ی Su-27IB را جایگزین سوخو24 های قدیمی و ضعیف خود کرده بود. با ادعای شرکت سوخوی مبنی بر توانایی های فوق العاده ی سوخوی30 ، علاقه ی هندی ها به سوخوی30 بازهم بیشتر شد.
بالاخره در 30 نوامبر 1996 قرارداد 8/1 میلیارد دلاری برای خرید 40 فروند Su-30MK امضاء شد. در ضمن این قرارداد سوخوی متعهد شد این جنگنده ها را همگی با استاندارد ثابت MKI تحویل دهد. قرار شد نخستین گروه هواپیماهای تحویلی به هند از نوع Su-27K باشند که Su-30MK-I (سری 1) نیز نامیده می شوند و این گروه نخست از سوخوها برای آموزش و آشناسازی خلبانان هندی از مارس 1997 به کار گرفته شوند. به دنبال تحویل این نمونه های اولیه، 8 فروند از نمونه ی Su-30MK-II (سری 2) نیز در سال 1998 مجهز به سیستم های الکترونیکی ساخت Sextant Avionique فرانسه تحویل شدند. سیستم فرانسوی شامل LCD های رنگی، سیستم GPS ، تجهیزات ضدعمل الکترونیک ساخت اسرائیل و سیستم هدفگیری تصویری بسیار دقیق و یک گیرنده ی و هشداردهنده ی راداری بود که به خلبان اطلاع می داد توسط رادار دشمن مورد رهگیری قرار گرفته یا موشکی بر روی جنگنده قفل شده است. قرار شد که 12 فروند دیگر Su-30MK-III (سری 3) در سال 1999 و آخرین گروه 12 فروندی دیگر یعنی Su-30MK-IV (سری 4) با موتورهای بسیار پیشرفته ی تغییر دهنده خروجی AL-37FP در سال 2000 تحویل شوند.

سیستم تغییر دهنده ی خروجی موتورها در این شکل به خوبی معلوم است:


بدین ترتیب در مارس 1997 هند چهار فروند Su-30MKI دریافت کرد. ولی بسیاری از متخصصین هندی عقیده داشتند که این هواپیما تفاوتی چندانی با مدل Su-27UB ندارد.


عملیاتی شدن Su-30MKI در هند
پس از مونتاژ اولیه در هند، نخستین اسکادران این هواپیماها در نیروی هوایی هند در 11 ژوئن 1997 وارد خدمت شدند. در مارس 1998 این هواپیماها با شرکت در یک تمرین سخت و مهم با بمب های سقوط آزاد (غیرهدایت شوند) به 11 هدف حمله کردند.

نیروی هوایی هند این توانایی را ناشی از تکنولوژی پیشرفته ی سوخوی30 می دانست ولی ناظران بی طرف نظامی، تنها توانایی خلبانان هندی را در این امر موثر می دانستند.
و اما تحویل گروه 8 فروندی سری دوم در سال 1998 به دلیل آزمایشات هسته ای هند از طرف روسیه معلق ماند. ولی برخی ناظران نظامی دلیل این تاخیر را ناتوانی نیروی هوایی هند در تکمیل سیستم های الکترونیک پروازی مناسب برای این هواپیما دانسته اند. زیرا بر پایه ی قرارداد فی مابین هند و روسیه، سازمان پژوهش و توسعه ی دفاعی هند مامور تکمیل سیستم های کامپیوتری و الکترونیکی این هواپیما شده بود که در عمل به دلیل ناتوانی تکنولوژیکی هیچگاه موفق به اینکار نشد و نهایتن یک سیستم جایگزین از روسیه خریداری و نصب شد.
همچنین نصب سیستم هدآپ (نمایشگر سربالا که اطلاعات پروازی را روی شیشه جلوی خلبان منعکس می کند) و همچنین سایر سیستم ها نظیر GPS ، سیستم های ناوبری دقیق، سیستم های ضدعمل الکترونیک، سیستم غلاف سوختگیری هوایی و . . . تا پایان سال 1998 به تعویق افتاد. هرچند وزیر دفاع هند این تعویق ها را به دشواری های موجود در زمینه اجازه ی واردات این گونه ادوات حساس از کشورهای غربی اعلام کرد.
در سال 1999 تعداد درخواستی هند از روسیه از 8 فروند به 18 فروند افزایش یافت که با توجه به تاخیرهای ایجاد شده بسیاری از مقامات هندی این موضوع را توجیه ناپذیر می دانستند.
در 28 دسامبر 2000 قراردادی برای تولید 140 فروند Su-30MKI با موتورهای تغییر دهنده ی خروجی AL-31FP در مدت 17 سال و نرخ تولیدی حدود 10 تا 12 فروند در سال با روسیه به امضاء رسید. ضمنن هند حق صادرات این جنگنده را نداشت اما به دلیل مشارکت مالی در تولید این جنگنده این اجازه را یافت تا سوخوی بدون هماهنگی هند اقدام به فروش این جنگنده به کشور دیگری نکند و در صورت فروش به کشور ثالث، هند در تولید آن مشارکت داشته باشد.
بدین ترتیب نیروی هوایی هند تاسیساتی را با سرمایه گذاری 160 میلیون دلاری تاسیس کرد تا این جنگنده ها در آنجا مونتاژ شوند و در کل، محاسبات نشان داد که این مونتاژ حدود 10 درصد از قیمت تمام شده ی هر سوخوی30 را می کاهد.
در سال 2000 دو فروند آواکس روسی A-50 با خدمه ی مجرب روسی به همراه یک اسکادران از سوخوهای هندی به کار گرفته شدند و ضمن این آزمایش مشخص گردید که توان رهگیری این هواپیما بدین ترکیب بسیار افزایش می یابد اما فرمانده نیروی هوایی هند با خرید A-50 مخالفت کرد و به جای آن خرید هواپیمای پیش اخطار فالکن ساخت اسرائیل را در نظر گرفت. فالکن اسرائیلی اکنون به نام کندر و برپایه ی هواپیمای ایلیوشین76 روسی برای نیروی هوایی هند ساخته می شود.

A-50 روسی


(Phalcon Delivered to India (Condor


مخالفان هندی به بهانه ی اینکه این هواپیما بیش از حد پرهزینه و برد آن بیش از اندازه ی مورد نیاز هند است! به مخالفت با برنامه ی ساخت این هواپیما در هند پرداختند. ولی فرمانده ستاد هوایی هند در دفاع عنوان کرد که این جنگنده افتخار نیروی هوایی هند است.
در برنامه ی رهگیری و شکار هوایی این جنگنده در نیروی هوایی هند، این جنگنده با چهار موشک دوربرد RVV-AE و چهار موشک بردکوتاه AA-11 تجهیز می شود. هرچند عنوان می شود که موشک RVV-AE هنوز عملیاتی نیست و بر روی هیچ جنگنده ای نصب نشده است.
طبق آزمایشات خلبانان آزمایشگر نیروی هوایی هند، برد رادار این جنگنده 300 کیلومتر اعلام شد! که از برد رادار تمام جنگنده های غربی (منجمله رپتر و نایت هاوک) بسیار بیشتر است و می تواند به عنوان یک پیش اخطار آواکس، انجام وظیفه نماید.
همچنین یک خلبان آزمایشگر هندی دیگر نیز ادعا کرد که تنها با 40 فروند از این هواپیما می توان تمام 700 فروند هواپیمای دیگر نیروی هوایی هند را در نبرد هوایی به راحتی نابود کرد.
یک خلبان میگ29 هندی نیز دو نفره بودن سوخوی30 و حمل همزمان 12 موشک هوا به هوا را یک امتیاز بزرگ می داند که این امر (دو نفره بودن) از درگیری ذهنی شدید خلبان هنگام نبرد می کاهد هرچند ابعاد بزرگ این جنگنده، شناسایی جشمی و راداری آن را آسان می سازد.


استاندارد روسی MKI
تکمیل استاندارد MKI با مشکلات فراوانی همراه بود. پیش نمونه ی Su-30MKI با بکار گیری موتورهای تغییر دهنده ی خروجی AL-31FP و سیستم های الکترونیک روسی و رادار جدید فازاترون بر روی یک Su-27PU شکل گرفت و اولین پرواز خود را در یکم ژوئیه ی 1997 انجام داد. دومین پیش نمونه ی Su-30MKI روسی نیز در 23 آوریل 1998 پرواز کرد اما در جریان نمایش هوایی پاریس به سال 1999 ، کنترل هواپیما بر هم خورد و خلبانان مجبور به اجکت شدند.


گفته می شود نخستین مدل عملیاتی هندی Su-30MKI اولین پروازش را در 23 سپتامبر سال 2000 انجام داده است. این نخستین پرواز Su-30MKI هندی بود که دارای سیستم های الکترونیک پروازی ساخت فرانسه، روسیه، اسرائیل و . . . بود!
دومین پیش نمونه ی هندی Su-30MKI ستاره ی نمایشگاه هوایی سال 2001 هلند شد. این اولین نمایش پروازی جنگنده ی استاندارد و تکمیل شده ی Su-30MKI هندی بود. در جریان این نمایشگاه، فرمانده نیروی هوایی هند با آن پروازی نمایشی انجام داد و سپس در مصاحبه با خبرنگاران آن را بسیار تحسین نمود.

امروزه انتظار می رود 50 فروند نمونه ی کامل و استاندارد شده ی Su-30MKI در نیروی هوایی هند مشغول خدمت باشند که بدین ترتیب رقیب نیروی هوایی هند یعنی پاکستان هیچ توانی برای روبه رو شدن با نیروی هوایی هند ندارد و از قبل شکست خورده به حساب می آید.
اکنون گفته می شود هند در حال ارتقا این هواپیماست که گاهن با نام Su-35UB یا Su-37VB از آن یاد می شود.
همکاری روسیه و هند، نمونه ی بسیار خوبی برای دست یابی کشورهای جهان سوم به جنگنده های پیشرفته و نسل پنجم محسوب می شود. چنین همکاری مشترکی، انبوهی از تجارب گرانبها را در اختیار نیروی هوایی ضعیف هند قرار داد.



مشخصات کلی
کشور سازنده: روسیه
شرکت سازنده: سوخوی
قیمت: 35 میلیون دلار آمریکا
هواپیماهای معادل: سوخوی34 ، سوخوی33 ، سوخوی37، F-15E و F-14D
طول بدنه: 94/21 متر
ارتفاع از سطح زمین: 36/6 متر
وزن خالص: 17700 کیلوگرم
وزن نرمال: 25670 کیلوگرم
حداکثر وزن: 34000 کیلوگرم
حداکثر وزن مهمات قابل بارگذاری: 8000 کیلوگرم
وزن نرمال بارگذاری: 1400 کیلوگرم
حجم سوخت: حداکثر 5090 کیلوگرم در مخازن داخلی
حجم کلی سوخت: 9400 کیلوگرم
موتور: دو موتور توربوفن AL-31
سرعت نرمال: 1380 کیلومتر بر ساعت
حداکثر سرعت: 2125 کیلومتر بر ساعت (3/2 ماخ در ارتفاع 10000 فوتی)
درجه ی اوج گیری: 230 متر بر ثانیه
برد عملیاتی: 3000 کیلومتر
حداکثر برد با سوختگیری هوایی: 5200 کیلومتر
حداکثر برد عبوری: 6990 کیلومتر
مسافت لازم جهت برخاست: 550 متر
مسافت لازم جهت فرود: 670 متر
حداکثر شتاب g قابل تحمل: 9+

سوخو 25 را می توان همتای روسی هواپیمای « آ -10» ایلات متحده دانست.طراحی هواپیمای پشتیبانی نزدیک هوایی سوخو -25 از سال 1968 آغاز شد . اولین پیش نمونه این هواپیما با موتور بدون پس سوز تومانسکی آر.دی.9 در 22 فوریه 1975 به پرواز در آمد. پیش نمونه دوم با موتوری پر توانتر در سال 1977 پرواز کرد. در همین سال غربیها با برسی عکسهای ماهواره ای به وجود این هواپیمای جدید پی بردند.
تولید هواپیمای سوخو -25 در سال 1978 آغاز شد . با وقوع جنگ در افغانستان ؛ این هواپیما در سال 1982 برای پشتیبانی نزدیک هوایی از قوای روس و هلی کوپترهای میل -24 در رشته کوهها به این کشور اعزام شد و عملا مورد ارزیابی قرار گرفت ؛ با این حال سوخو 25 تازه در سال 1984 به مرحله آمادگی کامل رسید . این هواپیما نهایتا تا سال 1995 تولید شد و کار بر روی مدل جدیدتر آن آغاز شد . توسعه این هواپیما در سال 1997 باعث بوجود آمدن هواپیمای جدید سوخو -39 شد که بسیار پیشرفته می باشد.
 

این هواپیمای یک نفره برای مسیرهای کوتاه ساخته شده ولی هر گاه که دست به کار شود جهنمی از آتش بپا می کند که نه انسان و نه تجهیزات آن می تواند سالم از دستش بیرون بیاید. این هواپیما که هدفهایش را بر روی زمین پیدا می کند با سرعت بسیار کم در مقابل اهدافش ظاهر شده و براحتی هر چه تمامتر آنها را مورد هدف قرار می دهد.

اتاق خلبان از 24 میلی متر تیتانیوم ساخته شده که مانند زرهی مسدود کننده اتاق خلبان را نگهداری میکند .

لازم به ذکر است که اخیرا نیروی هوایی سپاه تعداد نامعلومی از این نوع هواپیما را خریداری نموده است ؛ با توجه به این که از این نوع هواپیما می توان برای جنگ های الکترونیک نیز استفاده کرد برای همین تاثیر بسزایی در تقویت بنیه دفاعی کشورمان خواهد داشت .

مشخصات :

کشور سازنده::::::::::::::::::::::::::::: روسیه

شرکت سازنده:::::::::::::::::::::::::::: سو خوی

سال ساخت ::::::::::::::::::::::::::::::1978

خدمه:::::::::::::::::::::::::::::::::::: یک نفر بعضا دونفر

وظیفه :::::::::::::::::::::::::::::::::: جنگنده تهاجمی زمینی

طول ::::::::::::::::::::::::::::::::::::53/15 متر

مقدار طول باند برای پرواز :::::::::::::: 600 متر

مقدار طول باند برای فرود :::::::::::::: 600 متر

وزن :::::::::::::::::::::::::::::::::::: 9500کیلوگرم خود هواپیما

موتور::::::::::::::::::::::::::::::::::: دو موتور توربوجت تومانسکی آر-195

حد اکثر سرعت ::::::::::::::::::::::::: 975 کیلومتر در ساعت 8/0 ماخ

رنج پروازی :::::::::::::::::::::::::::: 2500 کیلومتر

رنج دریایی::::::::::::::::::::::::::::::950 کیلومتر

سقف پرواز ::::::::::::::::::::::::::::: 10000 متر

رنج حمله::::::::::::::::::::::::::::::: 1250 کیلومتر بدون در نظر گرفتن تانکر های اضافی

سوخت گیری در هوا ::::::::::::::::::: این امکان را ندارد

سوخت داخلی :::::::::::::::::::::::::: 3500 لیتر که با تانکر های اضافی به 6000 لیتر هم می رسد

تعداد تولید ::::::::::::::::::::::::::::: 402 فروند

انواع :::::::::::::::::::::::::::::::::: 10 مدل

تسلیحات :::::::::::::::::::::::::::::::

یک قبضه توپ دولوله 30 میلی متری با نرخ شلیک 3000 گلوله بر دقیقه

انواع راکت انداز ؛ راکت ها هدایت شونده ؛ موشکها هوا به سطح و هوا به هوا ؛ بمب های لیزری ؛ بمبهای ضد نفر ؛ بمب های خوشه ای ؛ بمب های آتش زا ؛ بمب های شیمیایی و ...

کشورهای دارنده این هواپیما :::::::::

1-جمهوری اسلامی ایران
2- روسیه 3- کره شمالی4- بلغارستان5- بلا روس6- چک7- گرجستان8- عراق9- قزاقستان10- مقدونیه11- پرو 12- اسلواکی 13- ترکمنستان 14- اکراین 15- آنگولا 16- آذربایجان

سوخو 25 های سپاه پاسداران در حال پرواز جمع

سوخو 25 عراقی که آن را در زیر خاک پنهان کرده بودند.

-------------------

تولید جنگنده بمب افکن بال متغیر آمریکایی اف.111 در نیمه دهه 1960 تهدیدی جدی برای شوروی سابق بود . به همین دلیل کارخانه سوخو هم مامور ساختن هواپیمایی با قابلیتهای مشابه شد. بعضی از اهداف طراحان سوخو در طرح جدیدشان ، قابلیت پرواز فراصوتی در ارتفاع پایین ، توانایی اجرای عملیات در شب یا روز و در همه گونه شرایط جوی ، و قابلیت استفاده از باندهای نامناسب و کوتاه بود. اولین طرح پیشنهادی ، که یک بمب افکن بال مثلثی عمود پرواز بود، به نتیجه مطلوب نرسید، و سوخو با استفاده از تجربه حاصله از تولید هواپیمای بال متغیر سوخو-17 و میگ -23 ، به طرح بال متغیر دیگری روی آوردکه آن را رسما سوخو-24 نامیدند . پیش نمونه سوخو -24 برای نخستین بار در 17 ژوئیه 1970 پرواز کرد.

(سوخو 24 نیروی هوایی ارتش در پایگاه اول شکاری )

(سوخو 24 ایران بر روی کوههای زاگرس)

سوخو 24 از دسامبر 1974 تدریجا جانشین یاک-28 (بروئر) در نیروهای نظامی شوروی شد.بالهای متغیر این هواپیما به صورت خشمگینانه ای درست شده است و بسته به سرعت آن به عقب و یا جلو حرکت می کند . ناگفته نماند که هنگامی دو بال این هواپیما جمع می شود که دو موتور هواپیما روشن باشد و به علت سرعت زیاد این عمل صورت می گیرد . بدنه هواپیما کشیده و باریک می باشد و نوک هواپیما تیز و به شکل مستطیل است و در پشت هواپیما برآمدگی هایی است که تا انتهای هواپیما کشیده شده است . این هواپیمای فوق العاده دارای راداری به شکل چوب گلف می باشد که و در زیر هواپیما نصب می شود . کارایی این رادار بدین صورت است که هنگامی که این هواپیما وارد میدان نبرد می شود هر رادار زمینی که روشن باشد شناسایی و در عرض کمتر از یک دقیقه منهدم می کند . در جنگ 8 ساله عراق علیه ایران ، کشور عراق دارای تعدادی از این هواپیما بوده که با ورود این هواپیما به خاک کشورمان رادارهای زمینی ما سریعا خاموش می گردید تا مورد گزند این هواپیما واقع نشود . 12 فروند از سوخو 24 های عراق درسال 1990و زمان جنگ خلیج فارس به ایران پناهنده شدند و در سال 1991 ایران 24 قروند از این هواپیما را مستقیما از روسیه خریداری کرده است . و هدف اصلی خرید آن تهدیدهای اسرائیل می باشد . ابتدائا غربیها نام محصول جدید سوخو را اشتباها سوخو -19 می پنداشتند ، و ناتو آنرا به رویه استاندارد نامگذاری جنگنده ها ، فنسر ، نامید؛ البته پس از فاش شدن اطلاعات دقیق تری درباره سوخو -24 ، این نام همچنان حفظ شد. کمبود اطلاعات دقیق درباره سوخو-24 ، آن را به شبه ترسناکی برای هواپیماهای غربی تبدیل کرده بود؛ ولی پس از مدتی ، بویژه پس از آگاهی از نوع موتور در دهه 1980 ،‌تا حدی نگرانی های قبلی درباره آن رفع شد. ویژگی های آئرودینامیکی سوخو-24 بسیار شبیه میگ -23 است. شاید دلیل اصلی این شباهت ، بهره گیری هردو دفتر طراحی میگ و سوخو از پژوهش های ” انستیتومرکزی آئرو هیدرو دینامیک “ ( ساگی ) در مسکو برای تقویت طرح هایشان بوده است. بال سوخو 24 شهپر ندارد !! ، و حرکت غلت هواپیما با تحریک دم تماما متحرک (شهپردم) انجام می شود. صندلیهای دوسرنشین فنسر به صورت پهلو به پهلو قرار دارد(مانند جنگنده اف-111 ) که آرایشی غیر عادی است. اتخاذ چنین آرایشی احتمالا برای افزایش کارایی چشمی خلبان در پرواز سریع کم ارتفاع و همچنین ، تامین فضای مورد نیاز سیستمهای راداری بوده است. با استفاده از یک رادار ویژه برای تعقیب ناهمواری های زمین ، فنسر می تواند در ارتفاع بسیار پایین پرواز خودکار انجام دهد. از عیوب سوخو24 سروصدای زیاد موتور آن است.

(سوخو 24 ایران در حال سوخت گیری از بویینگ 707)

مشخصات

:
نام ......................................................................... سوخو24 فنسر
شرکت سازنده .......................................................... سوخوی
کشور تولید کننده ..................................................... شوروی سابق
انواع مدل .............................................................. 7 مدل
تعداد تولید شده ...................................................... بیش از 900 فروند
موتور ................................................................ دو موتور توربوجت لیولکا مجهز به پس سوز
سال ساخت .................................................. 1965 الی 1969
اولین پرواز ................................................. 1970
سال به خدمت درآوردن .................................. 1974
هواپیماهای مشابه .......................................... تورنادو ، ا ف 111 ، ا ف 14 ، ا ف 15 ، میگ 23 ، میگ 27
کابین ......................................................... دو نفره
وظیفه ........................................................ هواپیمای تهاجمی در انواع آب و هوا ، بمب افکن دوربرد سنگین ، هواپیمای ضربتی
طول ........................................................ 24 متر
اندازه بال ................................................. 6/17 متر
ارتفاع از زمین ......................................... 19/6 متر
وزن هواپیما بدون بار ................................. 22320 کیلوگرم
" " با حد اکثر بار ............................. 39700 کیلوگرم
مقدار تسلیحات سوار شده بر بال ................... 945 کیلوگرم
سقف پرواز ............................................... 16500 متر
رنج پروازی ............................................. 2500 کیلومتر
رنج دریایی ............................................... 1930 نانو متر
سرعت .................................................... 18/2 ماخ و در مدلهای پیشرفته 4/2 ماخ
سرعت هنگام بلند شدن ................................ 280 کیلومتر بر ساعت
سرعت هنگام نشستن .................................. 280 کیلومتر بر ساعت
نرخ سرعت ............................................. 30000 پا در عرض یک دقیقه
سقف پرواز برای سرویس .......................... 57 هزار پا
مقدار باند برای پرواز.................................1300 متر
مقدار باند برای نشستن................................950 متر
سوخت گیری در آسمان ............................... بله
سوخت داخلی ........................................... 10385 کیلو گرم
سوخت خارجی ........................................ 2396 کیلوگرم
رادار .................................................... ????
تسلیحات ............................................... انواع موشکها و بمبها
کشور های دارنده ................................... ایران ، روسیه ، اکراین ، بلا روس ، سوریه ، قزاقستان ، لیبی ، ازبکستان ، الجزایر ، آذربایجان ، عراق
جنگها .................................................( ایران و عراق 1980-1988 ) (افغانستان 1984 – 1989)
هواپیما های مشابه ................................. میگ 23/29/27 ، اف-15 / 111 .

 منبع: aerospacetalk.ir

جنگنده MiG-35A/D Super Fulcrum
عضو جدیدی از خانواده فولکروم 

مقدمه:
جنگنده میگ-29، یکی از پرفروش ترین جنگنده های جهان بوده که تاکنون سود زیادی را نصیب سازندگان آن کرده است، شرکت میکویان پس از عدم موفقیت در جلب نظر مسئولان روسیه در زمینه طرح های خود برای جنگنده نسل پنجم، به توسعه و بهسازی جنگنده میگ-29 روی آورد که امروزه حاصل آن جنگنده فوق پیشرفته میگ-35 شده است، جنگنده میگ-35 در دو گونه اولیه (گونه A تک سرنشین) و گونه دو سرنشین D تولید شده است، لازم به ذکر است که گونه دو سرنشین این جنگنده تنها یک گونه آموزشی نمی باشد، بلکه اساس توسعه گونه دو سرنشین آن ایجاد جنگنده ای مانند Su-30 بوده تا با تقسیم کار میان خلبان و افسر تسلیحات فشار کار بر روی دو نفر تقسیم شود و عملیات ها نیز با ضریب اطمینان و دقت بالاتری انجام شوند.

جنگنده میگ-35 جنگنده ای است از نسل 4++ که در ادامه طرح هایی مانند MiG-29K/KUB/M/M2 طراحی شده و اساس طراحی آن بر افزایش کارایی، توانایی عملیاتی و جامعیت توانایی های جنگنده بوده است، بطوری که از آن یک جنگنده چند منظوره ساخته است.
در مجموع می توان ویژگی های میگ-35 را به شرح زیر بیان کرد:
-سیستم های اطلاعاتی و هدفگیری نسل پنجم در سیستم های اویونیکی جنگنده بکار رفته است
-توانایی بکارگیری تسلیحات پیشرفته روسی و خارجی
-بقاپذیری بالا در میدان نبرد بواسطه سیستم های دفاعی یکپارچه بکار رفته در جنگنده

 

پیشرفته ترین سیستم های اویونیکی در کنار تسلیحات پیشرفته به جنگنده میگ-35 اجازه می دهند تا ماموریت های مختلفی را به انجام برساند:
-برتری هوایی برعلیه جنگنده های نسل چهار و پنج
-انجام عملیات های هوا به سطح بدون وارد شدن به محدوده دفاعی دشمن در روز و شب و در تمام شرایط آب و هوایی
-انجام عملیات های شناسایی به کمک تجهیزات الکترو-اپتیک و رادیو-تکنیکال
-انجام عملیات های گروهی و انجام کنترل هوایی علیه گروه جنگنده ها

تغییر های ایجاد شده در ساختار جنگنده بر اساس موفقیت های بدست آمده در طرح های MiG-29K/KUB/M/M2 می باشد که شامل موارد زیر می باشد:
-افزایش توانایی حمل تسلیحات در نه جایگاه حمل سلاح
-افزایش حمل سوخت، توانایی سوختگیری هوایی و امکان سوخترسانی به جنگنده هم گروه (عملکرد بعنوان یک تانکر کوچک)
-بدنه و سیستم های اصلی ساخته شده از مواد ضد خوردگی که امکان استفاده از جنگنده برروی ناو و استفاده در مناطق گرم و مرطوب را فراهم می آورد.
-کاهش چشمگیر بازتابش راداری
-سیستم پرواز با سیم با کنترل چهارگانه 


در حین طراحی میگ-35 بیشترین توجه به افزایش توانایی های عملیاتی آن اختصاص داده شده است:
-اعتماد پذیری هواپیما، موتورها و اویونیک بطور چشمگیری افزایش یافته است
-زمان دوره های بین اورهال جنگنده افزایش یافته است
-هزینه پرواز جنگنده دو و نیم برابر کمتر از میگ-29 است
-در زمان طراحی توانایی نگهداری حین فعالیت عملیاتی برای جنگنده پیش بینی شده است

مجموعه ای از رهیافت های تکنیکی و تکنولوژیکی نظیر سیستم تولید اکسیژن حین پرواز نیز به جهت افزایش آزادی عملیاتی در طراحی جنگنده منظور شده اند، پیشران جنگنده شامل دو موتور RD-33MK با نیروی تولیدی بیشتر نسبت به نمونه های قبلی است که نسبت به نوع اصلی موتور های RD-33 دود به مراتب کمتری نیز تولید می کند، همچنین سیستم کنترل الکترونیکی موتور ها نیز به افزایش اعتماد پذیری و عمر خدمتی موتور ها کمک می کند، علاوه بر این در صورت تقاضای مشتری امکان استفاده از موتورهای RD-33MK مجهز به سیستم تغییر بردار رانش نیز وجود دارد که برتری مطلق جنگنده در نبردهای هوایی نزدیک را تضمین می نماید و پیشتر برروی جنگنده آزمایشی MiG-29M OVT نیز با موفقیت آزمایش شده اند. 


میگ-35 مجهز به مجموعه اویونیکی نوینی است که تماما بر اساس تکنولوژی های جدید بوجود آمده است، رادار چند کاره آرایه ای بکار رفته در جنگنده میگ-35 بواسطه فاکتورهای زیر بر نمونه های مشابه خود برتری می یابد:
-افزایش برد در فرکانس های عملیاتی
-افزایش تعداد اهداف قابل کشف، ردیابی و حمله
-افزایش برد کشف
-افزایش وضوح در حین نقشه برداری سطحی
-بقا پذیری بالا و مقاومت در برابر اقدامات الکترونیک دشمن

سیستم IRST جدید میگ-35 مرکب از تجهیزات هدفگیری مادون قرمز، تلوزیونی و لیزری است که به کمک تکنولوژی های فضایی توسعه یافته است بگونه ای که این سیستم ها پیش از این در صنعت هوانوردی بکار نرفته اند. ویژگی جدید این سیستم توانایی کشف، ردیابی و قفل روی اهداف از فواصل بسیار دور است، توانایی که در تمامی ساعات شبانه روز دارد و می توان از آنها برای مسافت یابی، نشانه گذاری و... نیز بر علیه اهداف سطحی و هوایی استفاده کرد، هر چند سیستم IRST جدید بهمراه سایت نشانه روی جدید کلاه خلبان برروی جنگنده نصب شده است، اما امکان نصب غلاف هدفگیری ویژه ای با توانایی های بمراتب بیشتر بر روی جنگنده نیز وجود دارد.

میگ-35 به یک مجموعه دفاعی نیز مجهز می باشد که شامل موارد زیر است:
-سیستم شناسایی رادیو الکتریک و سیستم اقدام متقابل الکترونیک
-سیستم جدید کشف حمله موشکی و تابش لیزری
-پخش کننده چف/فلیر بمنظور فریب موشک های هوا به هوا

علاوه بر تسلیحات ارائه شده برروی جنگنده های MiG-29K/KUB/M/M2 بهمراه میگ-35 مجموعه تسلیحات جدیدی ارائه شده که پیش از این برای صدور به هیچ کشوری ارائه نشده است، این تجهیزات جدید و دوربرد به میگ-35 اجازه انجام حملات بر علیه دشمن بدون ورود به محدوده دفاعی آنها را می دهند.
معماری باز اویونیک جنگنده امکان نصب تجهیزات و تسلیحات جدید روسی و خارجی را بنا به خواست مشتری به MiG-35 می دهد، هر دو نمونه A و D دارای ساختار یکسان بوده و از لحاظ تجهیزات موجود یکسان اند. بهمراه میگ-35 مجموعه کامل آموزشی نظیر شبیه سازهای رایانه ای پرواز و شبیه ساز های انجام عملیات ارائه شده اند. در نهایت باید گفت شرکت میگ آماده است تا با شرکت های مختلف به اجرای برنامه های مشترک توسعه و بهسازی گونه اولیه میگ-35 نیز بپردازد.

میگ-31 نوع ارتقا یافته و جایگزین میگ-25 میباشد که در زمان خود بی رقیب بود و اکنون جای خود را به پسرش داده است. بی شک میگ-31 پرقدرتمندترین رهگیر روسیه و در کل جهان میباشد که توانایی رهگیری همزمان چندین جنگنده مهاجم را دارا میباشد و نیز اولین جنگنده عملیاتی شوروی با توانایی نگاه به پایین و شلیک به پایین میباشد. این جنگنده از راداری بسیار قوی با نام Zaslon بهره میبرد که به فاکس هوند این امکان را میدهد تا همزمان به 4 (در مدلهای اولیه) هدف حمله کند و نیز دیگر جنگنده های دشمن را تحت کنترل داشته باشد! طبق نظر بعضی کارشناسان این رادار قویترین و بهترین رادار جهان میباشد که حتی میتواند استیلت را هم شناسایی کند!

از نظر سیستم رانش نیز میگ-31 از دو موتور توربوجت با پس سوز D-30F6 بهره میبرد که هر کدام تراستی برابر 93KN تولید مینمایند و با آنها فاکس هوند سرعتی برابر با 3 برابر صوت پیدا میکند! طراحی و شکل ظاهری میگ-31 بسیار شبیه به میگ-25 میباشد و دقیقا مانند آن دارای 2 جایگاه تسلیحات در زیر هر بال و یکی در انتهای بال به اضافه 4 جایگاه در زیر بدنه هواپیما میباشد. در دهه 1990 با توجه به قدرتمندتر شدن جنگنده های غربی روسیه فاکس هوند های خود را ارتقا داد که تواناییهای میگ-31 بسیار بهتر و بیشتر از قبل شد که امروزه این مدل با نام MiG-31BM شناخته میشود. MiG-31BM دارای آیونیکی بسیار قویتر از نسلهای قبلی خود میباشد و میتواند به راحتی با اهداف هوایی یا زمینی درگیر شود. و نیز به واسطه رادار پرقدرت خود میتواند همزمان 24 جنگنده دشمن را شناسایی کرده و با 6 تا از آنها درگیر شود! این رادار جدید همچنین میتواند به نحو احسن اهداف زمینی را نیز شناسایی کند. در ادامه با مشخصات MiG-31A آشنا میشوید :

MiG-31A

کشور سازنده : شوروی سابق
هواپیماهای مشابه : MiG-25 , F-14 , F15
تعداد سرنشین : 2 نفر
ماموریت اصلی : رهگیر تمام آب و هوایی + ایجاد امنیت هوایی
طول : 21.5 متر
طول بال : 14 متر
ارتفاع : 6.6 متر
حداکثر سرعت : 3 ماخ
وزن خالی : 22 تن
وزن استاندارد : 37 تن
حداکثر وزن : 47 تن
نوع و قدرت موتور : دو موتور توربوجت با پس سوز D-30F6 هر کدام با تراست 93 کیلو نیوتن
حداکثر تحمل G : در سرعتهای فراصوت +5 جی
حداکثر برد : 3300 کیلومتر
شعاع عملیاتی : 720 کیلومتر
ارتفاع پرواز : 25 کیلومتر
ارتفاع پرواز از سطح دریا : ؟
مدت زمان برای رسیدن به ارتفاع 20 کیلومتری : 8 دقیقه و 54 ثانیه
قابلیت سوختگیری هوایی : ندارد
حسگرها : LD/SD TWS radar, possible IRST, RWR (رادار Zaslon S-800 با برد 200 کیلومتر)
نوع تسلیحات : یک قبضه توپ 23 میلی متری GSh-6-23 + موشکهای هوا به هوای R-33 , R-40 , R-60 , R-73

MiG-31BM

این مدل در بسیاری جهات شبیه مدلهای قبلی است و در اینجا فقط نکات مهم را بیان میکنم.
نوع رادار : Zaslon-M با برد 400 کیلومتر و توانایی شناسایی استیلت ، همزمان 24 هدف را شناسایی و به 6 تا از آنها حمله میکند و بقیه را نیز تحت نظر دارد.
توانایی جنگ الکترونیک : دارای سیستم مدرن ECM و ضد ECM
آیونیک این مدل بسیار پیشرفته تر از مدلهای قبلی است.
نوع تسلیحات :
یک قبضه توپ 23 میلی متری GSh-6-23
موشکهای هوا به هوای R-27 , R-33 , R-37 , R-40 , R-60 , R-73 , R-77
موشکهای هوا به زمین Kh-31P , Kh-58
قیمت میگ-31 بی ام : 40 میلیون دلار

توضیحاتی چند در مورد موشکهای هوا به هوای قابل حمل توسط میگ-31 :
R-27 با برد 70 الی 170 کیلومتر ، حداکثر سرعت هدف : 3600 Km/h
R-33 با برد 160 کیلومتر ، حداکثر سرعت هدف : 3700 Km/h
R-37 با برد 300 ، حداکثر سرعت هدف : ؟
R-40 با برد 50 کیلومتر ، حداکثر سرعت هدف : ؟
R-60 با برد 10 کیلومتر ، حداکثر سرعت هدف : ؟
R-73 با برد 40 کیلومتر ، حداکثر سرعت هدف : 2500 Km/h
R-77 با برد 90 الی 160 کیلومتر ، حداکثر سرعت هدف : 3700 Km/h

چگونگی ظرفیت حمل موشکهای هوا به هوا در MiG-31BM :

میگ 27 نام این جنگنده روسی است وبا نام ناتوی فلوگر دیی و جیی شناخته میشود.اساسا میگ 27 یک جنگنده تهاجمی زمینی است(استریک فایتیر)که به وسیله شرکت میگ ابتدا در شوروی و سپس در هند طراحی وتوسعه داده شد.میتوان کفت که میگ 27 فرزند میگ 23 است ویک گونه بهینه شده از آن و همنطور مه اشاره شد یک جنگنده در نقش یک جنگنده ضربتی ظاهر شد.

برسی میگ 27
میگ 27 از لحاظ ظاهر وساختار شبیه به میگ 23 است اما با پوزه متفاوت و تغییر یافته به طوری که در آن زمان میگ-23 بی را به نام پلاتیپوس در روسیه خدمت میکرد.دماغه هواپیما شیب دار و به طرف پایین بود که این ترکیب به نفع رادار هواپیما بود و با آن در رابطه مستقیم بود.این باعث شده بود تا دید خلبان و فاصله سنج لیزری- نشانگر هدف یاب همگی شرایط بهتری داشته باشند. کابین خلبان از تجهیزات اضافی پاکسازی شد. همچنین سیستم جدید حمله به اهداف روی آن نصب شد چون میگ 27 ماموریت یافته بود تا در ارتفاع پایین اهدافش را مورد حمله قرار دهد برعکس میگ 23 که نمی توانست در ارتفاع پایین پرواز خوبی داشته باشد.نازل ها (یا سیستم های کنترل حرارت خروجی موتورهای جت)خیلی ساده و در بعضی جاها حذف شدند.اینها همه به کاهش وزن وترکیب پیکر بندی سادتر و داشتن ثبات بیشتر کمک میکرد. هواپیما های بزرگ ارابه های فرود سنگین تری هم دارند.که این عمل پایین بودن کیفیت لاندینگ را کاهش میدهند.

مدل های میگ 27
فلوگر دیی
میگ 27 بدون کد اولین مدل از خانواده فلوگر بود که کابین آن بدون قاب مرکزی بود در این مدل پیشنهاد شده بود تا صندلی پران(ایجکتر) به طوری که طراحی شده بود شیشه کابین را بشنکند وبعد خارج شود.دکل برقکیر میگ 23 با سیستم الکترو اپتیکال میگ 27 و جابه جایی ابزار های فرکانس رادویی(تجهیزات مخابراتی)جا به جا شده بود.(عوض شده بود)همچنین یک توپ گاتلینگ GSh-6-23 مجهز شد.

میگ 27 مدل دیی
این جنگنده یک جنگنده اکتشافی-هسته ایی است مجهز شده به سیستم PSBN-6S
برای اکتشاف و جهت یابی اهداف خاص طراحی شد و ماموریت یافت.تعداد 560 فروند جنگنده میگ 27 دیی در بین سالهای 1973 تا 1977 ساخته شد.همه آنها از لحاظ دقت و عملکرد به جت اف-111 آ امریکایی شباهت داشتند.
سری میگ های 27 J
میگ 27 ام:این مدل از میگ همان میگ 27 دیی بود که ارتقا داده شده بود همان ویژگی ها را داشت با این تفاوت که در سیستم های مخابراتیش تغییراتی داده شده بود مثلا آنتن بالای آن حذف شده بود.در میگ 27 ام توپ 30 میلیمتری جدید GSh-6-30
که در بدنه هواپیما کار گذاشته با 260 فشنگ در6 خشاب.میگ 27 ام به سیستم اخلالگر الکترونیکی(ایی سی ام) ویک هدف یاب جدید PrNK-23K
و نیز خلبان اتوماتیک همچنین تغییرات زیادی در سیستم های مهماتی(نحوه کنترل آنها)شده بود.به هر حال اصلاح های بزرگ در این جنگنده یعنی توپ سنگین جدبد و توانایی های انهدام های بیشتر و غیره اغلب به مکانیزیم بال وبدنه هواپیماآسیب میرساند!! (یا میتوانست که منجر شود)
خلبان وی-ان کوندارف از خلبانان آزمایشی با میگ 27 بود(اولین خلبانان) از توپ (جی-اس-اچ 6-30) اینگونه یاد میکند:هنگامی که من هدفم را روی نشانه هواپیما مشاهده کردم ماشه را فشردم اما ناگهان صداهایی چنان زیاد شنیدم که سریعا دستم را از ماشه کنار کشیدم! هواپیما از شدت شلیک با توپ 30 میلیمتری به ارتعاش افتاده بود و از شدت زورد وضربه توپ کنترل هواپیما متوقف شده بود!هدف بدون خلبانی که داشتم و برای من ساخته شده بود به همراه من در حال تکه تکه شدن بود! من به سختی هواپیما را کنترل کردم در حالی که من را تحسین میکردند به آنها گفتم که آیا این یک کالیبراست این یک حیوان وحشی است!!
به هر حال 150 فروند جنگنده میگ 27 ام در بین سالهای 1978 تا 1983 ساخته شد.
میگ 27 ال:
این مدل از میگ 27 یک گونه صادراتی از همان میگ 27 ام بود که به عنوان جت ضربتی در سال 1986 به هند صادر شد. البته شرایطی هم برای مونتاژ ان فراهم شد(برای هندی ها) این مدل میگ به جز وجود توپ در زیر دماغه به یک سیستم جستجوگر مادون قرمز مانند (ای-آر-اس-تی) حساس که در مدل های دیگر هم بود از سیستم های اصلی میگ 27 ام بود. 200 فروند از این مدل میگ توسط هند ساخته شد.
میگ 27 اچ:
در سال 1988 هند تصمیم گرفت که میگ 27 ال را بومی و ارتقا دهدالبته با کمک از ابزار های دقیق فرانسوی اقدام به این کار کرد. وزن هواپیما خیلی کم شده بود.رادار هواپیما هم به رادار های فرانسوی نزدیک شده بود.165 فروند از این جنگنده ساخته شد.
طرح فوگر جیی 2
میگ 27 کا:میگ 27 کا توسط شوروی ساخته شد که یک مبدل لیزری به اضافه سیتم های هدایت الکترو اپتیکالی تلویزیونی سلاح ها مجهز شده بود. شوروی آن را با همان سری توپ های اول GSh-6-23M مسلح کرد اما بعدا دوباره توپ GSh-6-30 را جایگزین کرد. البته با 200 فشنگ!

کاکپیت ارتقا داده شده میگ-27

پرواز میگ-27 در یک شب مهتابی

مشخصات میگ 27 فلوگر

خدمه:1 نفر
طول:17.1 متر
طول باله ها:13.8 متربا حالت باز و 7.4 متر در حالت بسته(میگ 27 از جنگنده های بال متغیر است)
ارتفاعک5 متر
مساحت باله ها:حالت باز-37.35 متر مربع و حالت بسته34.16 متر مربع
وزن خالی:11.9 تن
ماکزیمم وزن:18.1 تن
حداکثر وزن تیک اف:20.67 تن
پیشرانه:
یک عدد موتور توربو جت-پس سوز-مدل(آر-29-300)با قدرت 81 کیلونیوتن و حداکثر قدرت123 کیلونیوتن(در حات پس سوز)
حداکثر سرعت: 1.77 ماخ در ارتفاع بالا و1.10 ماخ در ارتفاع پایین
برد:برد عملیاتی-780 کیلومترو برد بدون مهمات 2500 کیلومتر
سقف ارتفاع:14 کیلومتر
نرخ اوج گیری:200 متر در ثانیه
ماگزیمم وزن روی باله ها:605 کلوگرم برهر مترمربع
مهمات:
1 عدد توپ 30 میلیمتری (جی-اس-اچ-30) با 260 تا 300 گلوله
میگ 27 میتواند انواع مهمات را در یک نقطه خط وسط-در چهار قسمت از بدنه هواپیما-و دو نقطه در باله ها تا 4 تن میگ 27 میتواند انواع بمب های هدایت شونده هوا به زمین را حمل کند.
جنگنده های مشابه:جگوار-تورنادو وسوخوی 17